کمی دورتر بایست لطفا!

من دیوانه تر از آنم

که بی هوا

دراغوشت نگیرم...

وقتی باران بی بهانه می بارد وقتی تو کنارم نیستی وقتی حتی جاده ها هم بوی انتظار می دهند

وقتی غریبانه ب تو می اندیشم وقتی صادقانه برای دیدارت اشک می ریزم میان دلتنگی ها فریاد میزنم: ب یادتم...

روسری ات را ک باز کردی..

موج گیسوانت را ک دیدم ترسیدم غرق شوم!

چشمانم را بستم...

وقتی چشمانم راروی هم می گذارم خواب مرا نمیبرد

تورا می آورد..

ازمیان فرسنگ ها فاصله.....

درآغوشم که میگیری حواس فصلهاپرت میشود
درکویرتنت جوانه میزند...

فصل ک رخت عوض می کند

دوباره عاشقت می شوم

گیرم زمستان باشد و من

روی پیاده روی یخزده راه بروم

عشق تو همین شال پشمی است

ک نفسم را گرم نگه می دارد... 

you came into my life

and made it a wonderful world to live in.

you made me feel so special with all that you do

and all that you say...

i love you...

عشق همین خنده های ساده توست..

وقتی با تمام غصه هایت می خندی

تا از تمام غصه هایم رها شوم...

گهگاهی از اعماق وجودم فریاد می زنم..

آنگاه درسکوت می خندم...

وسپس بر حال خود گریه می کنم!!

آیا سزای دوری تو دیوانگیست؟؟

آنكه دوستش داريم همه گونه حقی برمادارد حتی حق اينكه دوستمان نداشته باشد!

در نگاهم خيره شدي/كمي بغض در چشمانت پيدا بود/اما تو... گفتي ديگر بس است اين زندگي/ديگر خسته بودي/از من و با من بودن/از تمام نگاه هايم/ديگر از من دل بريده بودي/نميتوانستم باور كنم/بي تكيه گاهي را- نبودن آن دستان پر مهرو محبت را- نبودن آن چشمان زيبا را/ نميدانستم نبودنت را، چه چيز را بايد باور كنم/از دست دادن عشق را! از دست دادن كسي كه عمري عاشقانه مثل بت ميپرستيدمش/يا از دست دادن ي زندگي مشترك را/فقط ميدانستم من شكسته شدم،باختم،در زندگي، در رويا_ديگر اميدي نيست_ دستانم تنهاست/جسمم بي تكيه گاه است/اما چگونه باور كنم؟مرگم را/بي تو بودن را/چگونه باور كنم رفتن بي بهانه ات را؟ چگونه باور كنم جدايي را؟آن انتظار تلخ را؟

به شوق ديدن تو سربالايي را در مي نوردم، هوا مه آلود و نفس گير است. و قطرات بخار آب را بجاي هوا در خود فرو ميبرم، شبنم بخار بر صورتم نشسته. به بلندي رسيدم! روبرو دره اي سر سبز با بويي مست كننده كه تمام كوه رافرا گرفته.
 ..اثري از تو نيست.
 ابر مه آلود قله را گرفته و باران مي آيد. نه سر پناهي و نه گريزگاهي.
کاش فقط تورا ميديدم تا توان برگشت را مي يافتم.
 رعد آسمان نيمه تاريك را روشن كرد.
و تو در آن سون تپه پديدار شدي،
 اما پلي نيست تا مرا به تو برساند.
 باز هم غنيمت است. همين ديدار كافي ست تا من دوام بياورم...

همه مرابه خنده های باصدامی شناسند

واين بالش بيچاره

به گريه های بی صدا.....

بگذار سایه من سرگردان از سایه تو جدا باشد!

روزی به هم میرسیم

ک گر باشد بین ما

نه جز خدا باشد...

چقدر کم توقع شده ام

نه آغوشت را میخواهم..

نه یک بوسه..

وحتی نه دیگر بودنت را !

همینکه بیایی و از کنارم رد شوی کافیست...

مرا به آرامش می رساند

حتی اصطحکاک سایه هایمان.........        

کاش می دانستم

که چرا غنچه به لبخند تو دل می بازد

وچرا؟

اوج زیبایی مهتاب مرا

یاد چشمان تو می اندازد

محض دیدار تو صبح همچو یک اسب سپید

از پس شام سیاه

با عبور از همه فاصله ها می تازد

هرچه در ذهن زمان می گذرد

ماجراییست ک هرلحظه ی آن

از برای من و تو

قصه عشق دگر می سازد

کاش می دانستم

کاش می دانستم

وقت پیدایش تو

چه شکوهی برخاست

"که خدا هم به چنین حادثه ای می نازد"

اینجا در قلب من حد و مرزی

برای حضور تو نیست

به من نگو که چگونه بی تو

زیستن را تمرین کنم

مگر ماهی بیرون از آب

می تواند نفس بکشد؟؟؟

مگر می شود هوا را از

زندگیم برداری و من

زنده بمانم؟؟؟

بگو معنی تمرین چیست؟؟؟

بریدن از چه چیز را تمرین کنم؟؟؟

بریدن از خودم را؟؟؟

آمدنت را خوب یادم نیست..

بی صدا آمدی بی آنکه من بدانم..

و بی اجازه ماندی بی آنکه من بخواهم..

اما اکنون با ذره ذره وجودم ماندنت را تمنا می کنم

ای مهمان ناخوانده!

درقلبم بمان

ک ماندنت را سخت دوست دارم!!

کوچک باش وعاشق...

که عشق خود میداند آیین بزرگ کردنت را..

گاهی اوقات همینی که هستی دوست دارم

وگرنه بهتر از این را همه دوست دارند...

"لبخند" تصویر زیبایی از بودن توست

بودنت را همیشگی کن!!!!

تا دوباره دیدنت...
این رختخواب را "وارونه" خواهم خوابید!
...
"خیانت" است به تو!
سر بر کنار "خیالت" گذاشتن

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت..

آنکه در خواب نرفت

چشم من و فکر تو بود...

رو ب رو پنجره ای بود ک وا میکردی

بعد آهسته مرا نیز صدا میکردی

میکشیدی سرک و باغزلی ازحافظ

شبی از پنجره وشعر ب پا میکردی

تا کسی نشود آهنگ نفس های تورا

ورد میخواندی و آهسته دعا میکردی

باصدای نفسی شعر وشب وپنجره را

بامن و رهگذر و کوچه رها میکردی

گاهی آنقدر چشمانم برای دیدارت بارانی است...

اما

توانه

بیان احساس درمن

بازهم نهفته میماند

اینقد تو رو دوست دارم ک هیچکسی کسی رو اینجوری دوست نداره

اینقد برات می میرم قد ی دنیا خوبی قد هزارتا ستاره

بی تو دلم میگیره وقتی تنها میشم کارم انتظاره

اینقد تو رو دوست دارم ک هیچکسی کسی رو اینجوری دوست نداره

تو ای رفیق جاده های بی کسی

و ای تبسم هلال ماه من

ب انتظار دیدنت

کنار برکه های بی سوار

تمام لحظه های ناتمام من

تمام میشود

ومن همان تبسم غریب یک نگاه منتظر

همیشه مانده ام کنار لحظه های بی کسی

ک یک غم نگاه اشنا

سکوت وخلوت مرا

ب وسعت تمام التهاب کوچه ها

پراز سرور می کند...

قفسم را مشکن

تو مکن آزادم

گر رهایم سازی ب خدا خواهم مرد

من ب زنجیر تو عادت دارم

بارها درپی این فکر ک در قلب توام

با تو احساس سعادت کردم

ب خدا خوشبختم

نمی دونی کنار تو چه حالی داره بیداری

بزار باور کنم امشب تو هم حال منو داری

نمـیدونـی چـه آشـوبـم ... از این آرامـش خونــــه
از ایـن رویــای شیرینی ... که میدونم نمی مـونــه

چقد این حس من خوبه ... همین که از تو میمیرم
همین که هر نفس امشب ... هوامو از تو میگیرم